Legendaaaaaaaaarisch concert deel 2: buitenland

Verder denk ik oprecht dat voor al het genoemde veel betere oer-Hollandse alternatieven voorhanden zijn:
1) Radiohead als zondagochtendopener op Lowlands (toen ze nog niet Van Gogh gingen uithangen en weekmaker Creep nog geen dubbele lading had) was veel beter (okay, was er niet bij op Glastonbury 97).
2) Nirvana op Ein Abend in Wien in de kleine Doelenzaal was natuurlijk minder intiem dan op Reading een jaar later.
3) Oasis op Knebworth... Waar ligt Knebworth? In de Oekraine?
4) De naam van die band krijg ik niet uit mijn bek.
5) Brian Wilson. Ja, die wil ik natuurlijk wel zien. Is dat wat: Smile?

Verder Madonna, REM, Pink Floyd... Ik ben geen fan, maar zou toch zweren dat ik ze onder betere omstandigheden heb gezien dan Q.

Lobi Traore, clubnaam ff vergeten, Bamako, Mali 2004.
Op cd tamelijk saai, live werkelijk onvergetelijk. Totaal overstuurde Malinese blues (Jon Spencer mag direct in een omscholingstraject), in een bluesclub die zo way down south in Texas had kunnen staan. Baasist groovede als een maniak, drummer bleef stoïcijns zijn ding doen. Ik stond aan de grond genageld. En ik hou niet eens van blues! (althans: ik ben zo'n snob die meent dat men na Robert Johnson had kunnen ophouden)

Antilliaanse Feesten, 1998 (Hoogstraten, België).
mijn initiatie in dit leukste festival voor latinfreaks. Ricardo Lemvo, Azucar Negra (nog met zangeres Haila Mompie), Afro-Cuban All Stars, Grupo Gale, Aragon en het Surinaamse Ai Sa Si. Prachtweer, overal dansende mensen, ook 's ochtends op de camping. Ik was zo ontroerd door dit weekend dat ik een week later de programmeur een brief schreef. Een dag later kreeg ik al persoonlijk antwoord terug!

Badmarsh & Shri, Off Centre @ 333, 1998 (Londen)
DJ Giles Peterson in Bar Rumba, 1998 (Londen)
Eerste kennismaking met Londen, een lang (en extreem duur) weekend vol Asian Underground, van Blue Note naar Nothing Hill Arts Club, van Bar Rumba naar Off Centre @ 333 ... geweldig inspirerend. In Bar Rumba hoorde ik op een maandagavond (kom daar maar eens om in werelddorp Amsterdam) Peterson de ene obscure funkgroove na de andere swingende latin classic onder zijn naalden leggen. Publiek ging uit zijn dak, en Londeners, vooral zwarte, kunnen dansen! Badmarsh & Shri (whatever happened to them?, vraag ik me ineens af) gaven een ontzettend spannend concert in een undergroundclub vol Indiërs. Sindsdien wil ik terug, alleen: die prijzen he.

Eddie Palmieri, Botanique (Orangerie), 2001 (Brussel)
De eerste keer dat ik el rumbero del piano zag, met zanger Herman Oliveira, percussionist Jose Clausell en vooral trompettist extraordinaire Brian Lynch. Palmieri speelde een zeer scherpe selectie klassiekers uit zijn enorme oeuvre. Vooral tijdens 'Vamonos pa'l monte' ging hij ongenadig hard swingend tekeer.

Moreno Veloso, Botanique (Orangerie), 2001 (Brussel)
Caetano Veloso, Paleis voor de schone kunsten, 2002 (Brussel)
Vader en zoon Veloso; Moreno klooide eigenlijk maar wat aan, maar het repertoire van zijn debuutcd leent zich op een of andere manier hiervoor nog ook. Experimenteel zonder melodieverlies, naïeve podiumpresentatie met de belofte van een waanzinnig talent. Erg spannende avond. Vader Veloso in het Bozart: stijf uitverkocht! Ook hij had een zeer aangename selectie classics uit een immense carriere.

Zag laatst overigens in de Melkweg docu over ska/reggae, waarin werkelijk prachtige beelden van Bob Marley live in Duitsland. Wat een band was dat! Jammer dat ik hiervoor te jong ben.

De zaal werd vrij snel na het concert getransformeerd naar een discotheek. Er is heeft volgens mij nooit meer een band van niveau opgetreden in die zaal. Soms loop ik nog eens langs de zaal en kan ik mij absoluut niet meer voorstellen dat daar een band als Kowalski heeft gespeeld. En in mijn beleving heeft er uberhaupt ook nooit meer een fatsoenlijke band in Arnhem gespeeld....

Kowalski, Arnhem, in de Box eind jaren '80. Zelden een band gehoord die zo snoei- en snoeihard speelde. Cirkelzagen en gitaarrifs vloegen je om de oren. "Ist es zu laut?", vroeg de zanger met een zeer vette grijns op zijn gezicht. "Nein!", riep de zaal. Deden ze er nog een schepje boven op...... Het tutert mij nu nog in de oren.De grijns was ook het enige wat van ik van zijn gezicht gezien heb, ik stond met mijn vriend ragruijters een hoog. De naam van de zanger ben ik vergeten, net zoals je de hele band op een gegeven moment vergat tot je op een rommelmarkt hun eerste lp (!) weer eens zag liggen.

De zaal the Box werd vrij snel na het concert getransformeerd naar een discotheek. Er is heeft volgens mij nooit meer een band van niveau opgetreden in die zaal. Soms loop ik nog eens langs de zaal en kan ik mij absoluut niet meer voorstellen dat daar een band als Kowalski heeft gespeeld. En in mijn beleving heeft er uberhaupt ook nooit meer een fatsoenlijke band in Arnhem gespeeld....

- Sportique, Café Mix, Stockholm, juli 2002.
Een stuk of dertig bands gezien in een dag of vier en de tweede keer Sportique was het best. En ook zonder die andere bands gewoon hartstikke goed.

- Camera Obscura, Bush Hall, Londen, september 2002.
Poor Man's Belle & Sebastian? Fuck de elite, dit is net zo mooi. Ook live.

- Vermont, Bush Hall, Londen, november 2003.
Weer naar Londen, weer een festival met een heleboel favoritte bands die ik in Nederland nooit zou kunnen zien. Maar het leukst was een band die ik nog helemaal niet kende. Even mooi als energiek. En een toetsenist die binnen één nummer een stuk of tien keer de tien meter tussen keyboard en vleugel heen en weer rende.

Kim Hiorthöy is zaterdag 15 mei te beluisteren tijdens Les Trois Jours in Groningen.

Heel fijn was dat. Wordt hoog tijd dat deze man en zijn band eens naar Nederland komt.

Cd-presentatie van de IJslandse band Minus in een of ander museum in Reykjavik. Nog nooit heb ik zo erg genoten van een hardcore band. Dit dankzij de speciale gasten als een bevriende geluidskunstenaar, vrij jonge saxofonist en dichter.

Kiss in Vorst Nationaal Brussel, het tweede comebackrondje mét schmink, zelden zo lekker geheadbanged op oude meuk. Me ook afgevraagd hoe Ace Frehley, die zichtbaar onder invloed was van het een of 't ander, die partijen nog kon spelen. Zal wel op tape hebben gestaan.

Guns N' Roses op Pukkelpop, Hasselt. Niet dat 't zo vreselijk goed was ('voorprogramma'Suede, díe waren goed, maar die zullen zelden voor zo'n bizar publiek hebben gespeeld, aangezien de eerste roodnekken zich al vooraan verzamelden), maar hé, GNR!! Openen met Welcome to the Jungle! Kippenvel van centimeters dik.

kraftwerk in luxemburg
vorige jaar, in een zaal zo klein als de effenaar. na afloop zagen we hutter wegrijden in zijn volkswagen polo

le sacre du printemps door berliner philarmoniker olv simon rattle
need I say more?

jeff mills disco/ hiphopset@ sonar

Ja inderdaad, dat was best wel heel erg leuk, een goedmakertje voor de keer dat ze in het Goffertpark in Nijmegen speelden en ik nog te jong was om er heen te mogen, bah. Ondanks het lange wachten (1,5 uur te laat ofzo?) en de brakheid na 3 dagen Pukkelpop barstte het feest inderdaad los met 'Welcome to the jungle'! Geweldig!

Verder nog the Monkeywrench (met o.a. Mark Arm en Steve Turner van Mudhoney) in the Borderline in Londen, mei 2000. Twee avonden achter elkaar, ze stonden toen in het voorprogramma van Pearl Jam. De laatste avond liep Ed Vedder er ook wel rond maar sprong helaas niet het podium op. Wel na afloop buiten heel even gesproken maar het enige wat ik me kan herinneren is dat ik met m'n suffe kop naar een bepaald nummer vroeg..werd dat de volgende dag in de Wembley Arena aangehaald en speelden ze dat nummer, tsja..

En nog een aparte ervaring in het buitenland:
Björk 2 keer in een theater in Parijs, augustus 2001. Die eerste avond kwamen we uit de buurt van Bordeaux gereden na een (parachute-spring)vakantie en kwamen we net op tijd aan in Parijs. Geen tijd meer om naar het hotel te gaan, snel naar binnen en wow, wat werd ik overdonderd door alles: het koor, Björk met haar mooie jurk..ik liet het allemaal over me heen komen in de lekkere stoelen en werd daar ter plekke echt fan van haar. Ik was met iemand die o.a. voor haar website veel gedaan had dus we hadden ook afterparty-stickers. Niks bijzonders hoor, maar het was wel grappig om Björk d'r zoontje met vriendjes in skatebroeken en Slipknot shirts te zien. Daarna met allemaal vage hippe gasten (en ik liep in m'n vakantie-kloffie met grasvlekken van het parachutespringen nog in m'n oude spijkerbroek) nog ergens wat wezen drinken. Die vage hippe mensen dronken natuurlijk allemaal champagne..Toen door naar een club, waar Björk ook nog even langs kwam. Het was alleen wel erg vol met meisjes (het bleek later een club te zijn waar veel lesbiënnes komen) die maar steeds een glimp van haar wilden opvangen dus erg lang bleef ze volgens mij niet.
De 2e show en een maand later in Amsterdam was ook weer erg mooi. Ik had haar wel eerder een keer op Torhout/Werchter gezien maar op deze patserige (eh..gratis dus) manier ben ik wel echt betoverd geraakt door deze dame en heb sindsdien maar eens alle albums aangeschaft van haar.

Radiohead - Florence, Bergamo, Florence, Nice
elke avond weer opnieuw een set die niet verrast maar wel ervoor zorgt dat de tijd even stilstaat zo mooi

Black Dice - Hasselt
overdonderd, werkelijk overdonderd bleef ik nog dagenlang met mijn mond open rondlopen

Grandaddy - Scheessel
Zonnetje, tentje, biertje en Grandaddy, ultiem zomergevoel

Underworld - Scheessel
De energie spat van het festivalterrein, achter me staat zo ver het zicht reikt massa's mensen mee te deinen. perfecte opwarmer voor

Radiohead - Scheessel
eerste keer Radiohead, met de ondergaande zon exit music (for a film), need i say more....

Eerste keer dat ik de kans had de mannen live te zien. Het was verbazingwekend te zien hoe een paar duizend goedmoedige dertigers en veertigers bij de eerste tonen veranderden in een meute hooligans. De mosh pit was gigantisch en alle teksten werden luidkeels meegebruld.