Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

Ludo schreef in een mistig verleden al:

En geen beloning van valse Hollywood-hoop bij de Sovjets!

Dit! Je bleef er toch stiekem op hopen, maar Kalatozov was van "Bruh, heb je zitten opletten?"

Nosferatu - Phantom der Nacht (Werner Herzog, 1979, Lab111)
Af en toe een beetje knullig en volgens Maarten 't Hart een ramp wat betreft dierenwelzijn, maar toch met 10x meer interessant ideeën en invalshoeken dan Eggers' versie. Klaus Kinski was gemaakt om tragische, eenzame Dracula te spelen en ook Bruno Ganz en de er schitterend uitziende Isabelle Adjani zetten hun beste beentje voort. Paar leuke Herzogiaanse vondsten, zoals de klok, het viool spelende jongetje en Van Helsing die dankzij Rijk de Gooyer de bak indraait voor het spiesen van Dracula. Beste is natuurlijk de Boschiaanse laatste dis tijdens de pest.

A Real Pain (Jesse Eisenberg, 2024, The Movies)
Jesse Eisenberg en Kiernan Culkin doen wat ze altijd doen, maar ik trek die schtick wel goed. Ook heel herkenbaar: die ene vriend of familielid die er altijd een zootje van maakt, maar waar je toch om geeft en "wat zijn mijn kleine problemen eigenlijk gezien het leed in de wereld?" Goede reclame voor Lublin ook.

Dahomey (Matio Diop, 2024, Rialto De Pijp)
Ik ben best wel geïnteresseerd in de discussie rond het teruggeven van roofkunst, maar ik ben niet geïnteresseerd in een documentaire waarin het teruggegeven standbeeld met toespreekt in semi-pöetisch gewauwel met een kazig 'echo uit het hiernamaals' effect op de stem, omgeven door het soort abstracte beelden dat iedereen maakt tijdens zijn eerste cursus fotograferen door beginners. Een uiterst prozaïsch weergegeven verslag van een paneldiscussie van Beninse studenten biedt nog iets van diepgang, maar het is te weinig en te laat.

Here (Bas DeVos, 2023, De Uitkijk)
Kleine grote-R Romantische film: kleine gebaren, onuitgesproken gevoelens en (urbane) natuurlyriek. Roemeense Stefan en Chinees-Belgische Shuxiu zijn sociaal, maar wat gereserveerd. Geen Hollywood excentrieke loners, maar mensen die zorgen dat de koelkast helemaal leeg is voor ze op vakantie gaan en voor hun werk de mossen rondom Brussel bestuderen. Ook veel wandelen, op verstandig schoeisel. Gemaakt voor elkaar dus, alleen gezien hun persoonlijkheden kost het tijd en die neemt DeVos. De beste romantische film van vorig jaar, toch nog gezien in een reprise van de beste films van 2024.

Nightmare Alley (Guillermo del Toro, 2021, Eye Filmmuseum)
Helemaal de andere kant van het spectrum, maar ook héél erg goed. Met Cronos voor mij wel de beste Del Toro die ik gezien heb (ben niet zo van Pan's Labyrinth.) Het bestaan van deze film was me ondanks de regisseur en een cast met Cate Blanchett, Willem Dafoe en Ron Perlman dus totaal ontgaan. In het zwarte gat van de pandemie gevallen. Maar dit is noir zoals noir moet zijn: hoofdpersoon van twijfelachtig karakter, femme fatale met één van de mooiste artdecokantoren ooit, plottwist-op-plottwist, Dafoe en Perlman die lekker los gaan als foute kermisklanten. De 2,5 uur vlogen voorbij. Bradley Cooper speelt de hoofdrol. Normaal ben ik nooit zo gecharmeerd van hem, maar die soort 'lab gecreëerde filmster'-gladheid van hem is ideaal om een foute noirman te spelen: "You're gonna do just fine, honey. You got panache." "What is that?" "Well, you're easy on the eyes, honey."

Ik zag de zwartwit-versie. Lijkt me de goede keuze voor deze film. Was in het maandelijkse Koolhoven en Simons programma, deze keer met als thema films die zowel in kleur als zwart-wit zijn uitgebracht. De keuze voor de hoofdfilm was uitstekend, maar de heren gooien er naar mijn idee wel een beetje met de pet naar. Paar trailers of fragmentjes zoeken en dan uit de losse pols een lulpraatje houden. De spreekbeurten van de studenten bij De Uitkijk lijken vaak beter voorbereid (en veel schattiger als een doodzenuwachtige student die overduidelijk wel helemaal wild is van de film een rommelig praatje houdt.)

Ja, ook altijd mixed feelings bij die Koolhoven tv-programma's. Ene kant charmant wegens obvious fandom en aandacht voor dingen die normaal genegeerd worden maar aan de andere kant erg random met soms ronduit vreemde keuzes. Bijvoorbeeld Elle als erotische film? Dunno man… hij reageerde ook heel raar toen ie daar op werd aangesproken op FB, door iemand die ik ken NB…

Megalopolis
En "Mega" is het. Mega-kitsch ook, die Bone Thugz-vergelijking van Omar is on point.

Cunk on Life
Zit je daar als serieuze of minder serieuze wetenschapper ineens als aangever voor slechte grappen. Totaal onduidelijk waarom dit gemaakt moest worden en zo gepusht wordt op socmed.

Have You Got It Yet? The Story of Syd Barrett and Pink Floyd
Vorige week van m'n fiets gedonderd en een opgezwollen hoofd dus nog een talking heads-film waar je niet de hele tijd je ogen open hoeft te hebben. Degelijke docu, maar not a fan, dus niet altijd even interessant.

Strange Darling
Chronologie door elkaar husselen werkt niet altijd maar hier dus wel. Uitstekende thriller met voor de verandering knipogen naar de tijdgeest die je niet OK Boomer doen verzuchten.

Blood for Dracula
Erge goeie vampierenfilm, een tijdsdocument met nudity, humor (Monty Python-achtig) én een leuke politieke subtext maar op een goeie, entertaining manier.

Ingrid Goes West
Ze kan meer weten we inmiddels maar dit is nog good old awkward Aubrey. Gaat eigenlijk de hele tijd goed maar vergeet dan aan ’t einde de boodschap… al was die broer ook al verwarrend. Aubrey en Ice Cube jr. zijn leuk, tho.

zo gepusht wordt op socmed.

Echt. Philomena Cunk is de nieuwe Jordan Peterson: onvermijdbaar op internet. Het verschil: Peterson is wel grappig.

Oh, en beterschap natuurlijk!

I Saw the TV Glow
Mooi vormgegeven film. Iedereen heeft hem inmiddels gezien, wat ik weer totaal over het hoofd had gezien. Kreeg de tip van mijn jongste dochter die enthousiast begon over Plato's grot. Had ze inderdaad goed gezien. Trans allegorie? Compleet langs me heen gegaan. Buffy daarentegen was meteen een match, Cronenberg natuurlijk ook (al dacht ik toen allang: "het zal wel.") Dappere poging sowieso, maar wel erg chaotisch/onhandig bij vlagen (twee bands uitgebreid in beeld, dat was bij Buffy maar eentje per aflevering) en de mannnnnnnieerrrrrrrr vannnnnnnn articcuuuuuuuleeeeeereeeen [pauze van 10 seconde] vooooooonnddd iiiik ooook zwwwwwwaaaaaarrrrr.

Typisch genoeg nooit een reguliere Nederlandse release gehad. Toen het een hipsterhype begon te worden heeft o.m. Lab111 (uiteraard) een paar vertoningen gedaan. De andere hipsterhype, Late Night with the Devil heeft Nederland zelfs helemaal niet gehaald volgens mij.

Mission: Impossible - Fallout (Christopher McQuarrie, 2018, SkyShowtime)
Stap 1: Geweldige grote actiescène, die ook allemaal op locatie lijken te zijn gefilmd; geen middelmatige computerspelletjes die ergens in zijn gestopt zoals in het vorige deel.
Stap 2: Lange scène met veel onzinnige expositie die humorloze toon die me niet kan boeien en die de film alle momentum ontneemt.
Stap 3: Ga naar stap 1.

Maar de finale is geweldig en dat redt de film. Dat, en Vanessa Kirby, die als enige wat nudge nudge, wink wink panache aan de expositiescènes toevoegt als de femme fatale en er ook nog eens fantastisch uitziet terwijl ze dat doet.

Ook een beetje geïrriteerd dat we erachter komen wat er met eerder verdwenen echtgenote Julia is gebeurd, maar love interest Nyah die zo geweldig was in deel 2 (geile achtervolging!) is nog steeds gememoryholed.

Here (Bas DeVos, 2023, De Uitkijk)
Terwijl hij zich voorbereidt op een vakantie naar zijn geboorteland Roemenië, ontmoet de in Brussel wonende bouwvakker Stefan (Stefan Gota) de Chinees-Belgische plantenbioloog Shuxiu (Liyo Gong) tijdens een van zijn door slapeloosheid en 'auto wordt gerepareerd bij de garage' ingegeven wandelingen door de stad.

Dit is een grote R Romantische film in zijn kleinheid, die draait om kleine gebaren, onuitgesproken gevoelens en (stedelijke) natuurbeelden. De hoofdpersonages zijn verre van eenlingen - vooral Stefan ontmoet en praat met veel mensen tijdens zijn wandelingen - maar ze zijn allebei enigszins gereserveerd en vinden het niet erg om alleen te zijn. Ze zijn ook allebei methodisch (koelkast leegruimen voor je op vakantie gaat!) en voorzichtig. Dus, voor elkaar gemaakt, maar het zal even duren voordat ze daar zijn en DeVos neemt die tijd en zo wordt het de beste kleine r romantische film van vorig jaar.

Ik ben blij dat ik deze film alsnog zag in een klein reprise-programma van de beste films van 2024.

Film Adventurer Karl Zeman (Tomáš Hodan, 2015, Disney+)
Disney+ had blijkbaar zijn 30%-quotum Europese producties niet gehaald, want in één keer kwam er een hele lading bij. JustWatch meldt vaak ook de IMDb-score erbij, dus dan kan je kijken of er wat krenten in de quotumpap zitten.

Weet je wat vet geweest zou zijn, Disney? Een paar echte Karel Zeman-films toevoegen om samen te gaan met deze documentaire. Oh, wacht, die kosten nog steeds wat geld om te licenseren en deze documentaire was waarschijnlijk praktisch gratis.

Toch neemt dat niet weg dat dit een behoorlijk goede documentaire over Zeman is. De studenten die beroemde scènes uit zijn films naspelen is een geweldig idee, iets dat echt een goed inzicht gaf in zijn proces.

(Oh, het blijkt dat de Disney+-versie niet de volledige documentaire is, maar een 52 minuten durende bewerking. Het is desondanks nog steeds goed.)

Johnny Guitar (Nicholas Ray, 1954, SkyShowtime)
Vergeet Baby Bird en kijk naar dit melowesterndrama uit 1954 waarin alle knappe mannen - Johnny Guitar, The Dancin' Kid en Turkey de Twink - vechten om de liefde van een oudere succesvolle zakenvrouw genaamd Vienna. De slechterik is ook een vrouw, een type Majorie Taylor Green genaamd Emma (gespeeld door de actrice die de stem van de demon in The Exorcist deed!). Ze wordt volledig gedreven door wrok en waarschuwt iedereen voor de hordes uit het oosten die zullen arriveren zodra de trein stopt in het dorp.

De gender- en seksuele politiek van deze film kan waarschijnlijk een hele bibliotheekplank vullen, bijvoorbeeld The Dancin' Kid suggereert ook meteen dat Johnny voor hem komt werken (vette knipoog), Vienna eindigt in de kleren van Turkey en elke keer dat er een pistool werd genoemd, had de zin net genoeg van een suggestie van een dubbelzinnigheid dat ik me afvroeg "hoe moet ik dit interpreteren?"

Maar het is ook een oprecht opwindende film; tot het einde had ik geen idee waar het verhaal Vienna, Johnny en The Kid naartoe zou leiden en hoe het zou eindigen. Af en toe is het knullig, een beetje zoals Herzogs Nosferatu, maar dat is allemaal onderdeel van de lol.

Ook de muziek was mij te sentimenteel. 

hebben die Sovjets vaker last van. Toch hun met goedkope vodka verwarmde inborst.

en volgens Maarten 't Hart een ramp wat betreft dierenwelzijn

Hij was er vroeg bij. Ik genoot vooral van Delft (?) enzo.

Een uiterst prozaïsch weergegeven verslag van een paneldiscussie van Beninse studenten biedt nog iets van diepgang, maar het is te weinig en te laat.

interessant dat ze dit soort films nog steeds maken (ook wel tragisch natuurlijk) Dan beter: https://letterboxd.com/film/bamako/

Was in het maandelijkse Koolhoven en Simons programma, deze keer met als thema films die zowel in kleur als zwart-wit zijn uitgebracht. 

de inspiratie was op met het idee. ;-)

Gah, Dracula met Joe Dallesandro. I see the jokes comin'.

De meevaller is dat Cunk on Life in elk geval geen serie van 7 afleveringen is geworden.

Ik ben blij dat ik deze film alsnog zag in een klein reprise-programma van de beste films van 2024.

niet gedacht dat je Here leuk zou vinden, nu heb ik zelfs je recensie 2x gelezen Marty ;-)

Johnny Guitar verdient een opgepoetste bios-re-release.

Daaaaaalí!
'La plus grosse caméra du monde!' Dat is nog eens een titel, passend bij deze anti-film van Dupieux. De grote surrealist had met gemak door Hans Teeuwen gespeeld (lees: geschmierd) kunnen worden. Een Teeuwen op zijn irritantst en meest herhalend, gewoon omdat het kan. 'Wat een vernedering, subliem!' In de week van David Lynch's verscheiden past niet alleen de melige humor. Het eindeloze hotel (waar een interview met een lieftallige onzekere journaliste mislukt) en de omgekeerde stemmetjes vormen een onverbloemd eerbetoon aan de meester. Dupieux' film wordt beter wanneer de religie zijn entree doet. Ook een potsierlijke surrealist heeft een priester nodig, al is het maar om zich tegen af te zeggen. Er volgen dromen in dromen in dromen. Daaaaaalíncepción! Voor de afficionados zullen de verwijzingen talrijk zijn. Ja, Salvador zat werkelijk in een rolstoel, na een helse brand. Deze niet-kenner rolt vooral zijn ogen in zijn stoel, mild glimlachend, dat wel. 'Oubliez-moi.'

De meevaller is dat Cunk on Life in elk geval geen serie van 7 afleveringen is geworden.

Ik schrok dat er meer films zijn… 😅

Živjeti za inat (Defying Everybody)
Of Наперекор всему want volgens mij werd er vrijwel uitsluitend Russisch gesproken. Zware kost over 18de-eeuws Montenegro. Sws grimmige, maar erg mooie plaatjes, maar voelt alsof je eerst even een spoedcursusje lokale geschiedenis moet doen om het op waarde te kunnen schatten. Evengoed ook wel onbedoeld grappig soms.
https://i.postimg.cc/kGy2vpwH/doomed1.jpg

De meest Slavische film ooit! Dat van die 'spoedcursus lokale geschiedenis nodig' zat me ook in de weg bij The Color of Pomegranates en The Mirror.

Color was, begreep ik uit een docu op de dvd, een redelijk lineaire biopic over dichter Sayat Nova maar is door de censors tot iets abstracts versneden. Zijn eigenlijk vooral veel symbolen die overblijven, beetje Jodorowsky maar zonder dat schoolmeesterige.

Naked (Mike Leigh, 1993, Kriterion)
Eerste keer sinds originele release dat ik deze film herbekijk. Toch wel een film die me gevormd heeft. En vastgesteld: nog steeds een inktzwart meesterwerk, een helse afdaling in de onderbuik van neo-liberaal Londen met David Thewlis die één van de beste performances ooit geeft, als een man die ontdekt heeft dat bullshitten zijn grote talent is en dat gebruikt om alles en iedereen omlaag te halen.

Herbekijken met wat meer (teiltje klaar?) levenservaring (teiltje kan weer opgeborgen) gaf wel wat nieuwe inzichten: dat Brian de bewaker bijvoorbeeld Johnny's voorganger is, die er voor heeft gekozen geen zwart gat van een klootzak te worden, maar ondanks alles geloof te houden in de toekomst. En zuster Sandra, die ik eerst vooral als komische noot zag, is eigenlijk de anti-Johnny: ze komt niet uit haar woorden, maar is making the world a better place.

Heavy Metal (10 verschillende regisseurs, 1981, Lab111)
He-Man met (gigantische) tieten. Is op zijn best als het de tong firm in de wang heeft en de dialoog op zijn meest campy is, zoals in het taxichauffeur deel en in het nerd-wordt-sexgod deel: "My name is Katherine Wells. I am from the British Colony Gibraltar. You saved my life. I have no reward to give you, but if any part of me pleases your senses, I will give it to you willingly." (Ik ga dan weer heel erg fixeren op waarom ineens die hyperspecifieke referentie naar Gibraltar opduikt in zoiets.) Anders wordt het toch wat meer standaard fantasy en puberale stonerhumor. De rauwheid van de animatie is wel een verademing vergeleken met veel modern computerspul.

L'histoire de Souleymane (Boris Lojkine, 2024, Het Ketelhuis)

Ongedocumenteerde immigrant Souleymane uit Guinee probeert zijn hoofd boven het water te houden in Parijs als maaltijdbezorger. Hij heeft natuurlijk geen documentatie, dus hij 'huurt' een account van iemand die dat wel heeft en hem daarvoor afzet. Onder het door het Parijse verkeer racen door, oefent hij zijn verzonnen vluchtverhaal om zo veel mogelijk kans op asiel te krijgen, ruziet hij met restauranthouders die hem lang buiten laten wachten, moet hij zes trappen op, wordt hij bijna overreden, ritstelt hij slaapplaats in de daklozenopvang, belt hij met zijn zieke moeder en vriendin in Guinee en heeft vooral heel veel stress.

Deze film combineert het jachtige van The Bear met het beste werk van Ken Loach - en dan specifiek Sorry We Missed You - inclusief het gebruik van niet-professionele acteurs die heel goed zijn. Zo goed zelfs, dat hoofdrolspeler Abou Sangare, een echte ongedocumenteerde immigrant uit Guinee in zijn eerste filmrol, de prijs voor beste acteur won in het bijprogramma Un Certain Regard van Cannes. De film won ook de juryprijs van dat bijprogramma. Voor mij mijn eerste grote verrassing van 2025, want ondanks al die prijzen had ik nog nooit van de film gehoord tot hij ging draaien en de positieve recensies verschenen.

Mr. K
Totaal op de gok gezien op een zaterdagavond. Dus zagen we opeens opvallend veel Nederlandse namen langskomen in deze Euro-productie met Crispin Glover in de hoofdrol (regisseur Tallulah Hazekamp Schwab is Noors-Nederlands, controleerde ik later.) Glover is goed bezig als rondreizende illusionist die in een mooi hotel vast komt te zitten (vandaar de kafkaëske titel), nu eindelijk geen excentriekeling maar een rationele geest die grip probeert te krijgen op een absurde wereld. Het hotel ziet goed uit en wordt steeds viezer, tot op het Cronenbergiaanse af. Ik vermaakte me prima tot en met het WTF-einde toe, maar toch Kafka, inmiddels wel wat makkelijk en overplayed. En toch ook de nadelen van zo'n Europees-product, het voelde te veel als een Jeunet, Carax, Van Warmerdam collage inclusief acteurs in "foloo mie, esshool!"-modus (niemand praat zo, buiten Robocop om.) Daardoor werd de film welhaast een metafoor voor de onmogelijke ontsnapping uit een overbevolkt en bot Nederland. Op zich een vermakelijke lezing.

螳螂
Shaolin Mantis is een Shaw Bros uit 1978. Rare film. Gordon Liu wordt als monnik met een totaal ineffectieve kopstoot-move meteen in het begin verslagen door de hoofdpersoon, een brave student met skills die door de keizer wordt gedwongen om te infiltreren bij een mogelijke rebellengroep geleidt door zo'n typische guy met geverfd grijs haar en snor. Natuurlijk wordt zijn kleindochter verliefd op de nieuwkomer en dat zorgt voor loyaliteitsproblemen. Voor een kungfu-film kwam hij opvallend traag op gang en alles voelde wat afstandelijk, wellicht door het gebrek aan humor. Alhoewel de scènes waarin de held zijn nieuwe vechtstijl afkijkt van een echte bidsprinkhaan redelijk cult zijn. Twee keer "videogame"-levels met bijbehorende eindbazen doorvechten voelt ook wat obligaat terwijl het einde wel een geniepige twist bevat. Een middenmotor met potentie.

Beetlejuice (Tim Burton, 1988, HBO Max)
Vooral een geweldige showcase van post-modern design uit de late jaren '80. Als film af en toe vermakelijk, maar meestal gewoon erg druk.

Ook laatst weer eens gezien. Ik was destijds groot liefhebber van de vroege Burton-stijl en Yung Winona. Vond het nog steeds een coole film maar Beetlejuice zelf eigenlijk superirritant.

Mélodie en sous-sol
Twee generaties tering sacherijnige Franse stoïcijnen: de oude Gabin en de jonge Delon. Een heistfilm, een Franse specialiteit want ze zijn verantwoordelijk voor zeker drie van de allerbeste in het genre. Je weet dus: Gabin komt uit de gevangenis maar heeft geen zin in een sullig burgerbestaan in het enige huis wat niet is omgeven door nieuwbouwflats. Dus een laatste klus! Werkelijk alles gaat hier volgens de regels. Oude celgenoot Delon sluit zich aan voor een roof op een casino in Cannes. Eigenlijk moet hij bijna alles doen in de vrij eenvoudige overval (op het juiste moment met de lift naar beneden, iedereen onder schot houden en deur opmaken zodat Gabin alles in tassen kan doen.) Tot die tijd is hij gewoon Delon, onweerstaanbaar en onbehouwen. Erg mooi gefilmd, met een traag tempo en een voorspelbaar einde dat er fraai uitziet.

Lol @ Doomed. Vooral door de gebaren erbij.

maar is door de censors tot iets abstracts versneden

god bless the censors.

Daardoor werd de film welhaast een metafoor voor de onmogelijke ontsnapping uit een overbevolkt en bot Nederland. 

ha, ik voel een vakantie naar Spanje aankomen.

maar heeft geen zin in een sullig burgerbestaan in het enige huis wat niet is omgeven door nieuwbouwflats

tandenpoetsen! (ok dat was Grisby)

Heavy Metal zou bijna meekunnen in mijn After Hours-project, waarin ook:

Crimewave
'Mister, you have done some bad things.' Waanzin, zoals alleen het geboortejaar 1985 die kan leveren. Met behulp van de Coen bros maakte actiespecialist Sam Raimi een real life cartoon. Inclusief de geluidseffecten. Boem baf en iedereen heeft zoiets van 'moehaha'. De beste grappen zijn de pijnlijkste (een vork!). Het Napoleon Dynamite-achtige hoofdpersonage raakt verwikkeld in een moordplot, terwijl hij ondertussen een vrouw probeert te versieren. Het showdansen gaat 'm goed af, de rest minder. Hoogtepunt in een bijna bewust slechte film zijn de schurken. Rattenverdelgers die met een enorme pluche rat op hun busje rondrijden. 'You have a rodent problem?' Het gesjouw met mensen – levend of niet – wordt snel vermoeiend, maar ja, dit is een Sadistisch Cartoon Universum, het duurt twaalf keer zo lang dan de voorgeschreven ACME-dosis. 'Oh, I hate animals!'

Ook laatst weer eens gezien. Ik was destijds groot liefhebber van de vroege Burton-stijl

Ik denk dat ik deze film fantastisch had gevonden als ik hem als tiener had gezien.

Anima (Anna Witte & Josefien van Kooten, 2024, HUMAN/NPO)
Rotterdamse haven. Mooie beelden van de abstracte geometrie van zware machines in hard kunstlicht, geen soundtrack, alleen gezoem van motoren. En dan afwisselen met Aziatische zeelieden die karaoke doen in een kale recreatieruimte. 25 minuten. Perfect.

Blue Velvet (David Lynch, 1986, Eye Filmmuseum)
Martijn en David Lynch, het blijft toch een beetje 'op het hek', om het met een mooi anglicisme te zeggen. Schitterende beelden hier weer, dat zonder meer. Lynch is ongetwijfeld de meester van het uncanny valley interieur. Maar hij is ook de regisseur die Kyle MacLachlan blijft inhuren. Blue Velvet is in bepaalde opzichten beter dan Wild at Heart, maar die film heeft wel een gigantische voorsprong vanwege Nic Cage in topvorm in de hoofdrol in plaats van MacLachlans schooltoneel acteren. Het eerste deel met bijna alleen MacLachlan en de al bijna net zo houterige Laura Dern is doorbijten. Maar dan komt Dennis Hopper en komt de film ineens op gang. Toch is niet Hoppers Frank Booth mijn favoriete karakter, maar Ben, the suave pimp van het This Is It bordeel.

tandenpoetsen! (ok dat was Grisby)

Deed hij hier ook volgens mij met tegenzin. 😄

Even checken: Mélodie en sous-sol bevat tot wel een nachtclubscene? Anders is het ondanks alles toch niet helemaal echt.

Jazeker! Alle regels van het genre worden op de letter gevolgd.

Mooi. Gaat op de wishlist. Die oude Delons duiken overal onverwacht op. Heb nu 3 maanden Mubi voor €1, die hebben Plein Soleil.

Escape from New York (John Carpenter, 1981, Mubi)
Je weet meteen dat het een Amerikaanse actiefilm van eind jaren 70/begin jaren 80 is, want zoals elke Franse heistfilm verplicht een nachtclubscene heeft, gaan die films altijd over een misdaadexplosie van punks en junkies die "de straat" overnemen. Wel leuk om te zien dat ze in 1981 dachten dat Manhattan onbewoonbaar zou worden door misdaad, in plaats van door huren die alleen door miljonairs te betalen zijn.

De film zelf viel me eerlijk gezegd wat tegen. Ik verwachtte keiharde actie en veel lompe oneliners, ik kreeg amateuristische actie en verrassend weinig oneliners. Harry Dean Stanton heeft ook wel geïnspireerder geacteerd. Wat de film redt is de cinematografie van Dean Cundey. Deze film is vaak ontzettend duister; het is een spel van licht en schaduw als de beste zwart-wit noirs. Ook van dat mooie harde kunstlicht in de pikdonkere nacht op bv de helikopterbasis (zie ook Anima.)

Trouble Every Day (Claire Denis, 2001, Mubi)
De Franste vampier(ige) film. Beetje mix van The Hunger en Under the Skin (het busje!) Helaas te veel vibes, te weinig plot. Bij horror is een goed mysterieplot dat alles voortdrijft toch wel een essentieel ingrediënt voor me. Het rare aan deze film is dat Denis wel alle elementen daarvoor in de film stopt, maar ze doet er dan uiteindelijk helemaal niets mee; het blijft los zand als die eindtitels in MS Comic Sans over het scherm rollen.

Lilies of the Field (Ralph Nelson, 1963, Prime)
Ik kwam deze film tegen toen ik de selectie van Prime doornam voor een korte, lichte film om te kijken voor het slapengaan. Ik had er nog nooit van gehoord, maar in de beschrijving stond dat Sidney Poitier als eerste zwarte acteur de Oscar voor beste hoofdrol won voor deze film.

Ik kan begrijpen waarom ik er nog nooit van had gehoord, want hoewel het vermakelijk is, is deze komedie over een drifter (Poitier) die door de moeder-overste (Lilia Skala) van een klein klooster van Oost-Duitse nonnen wordt misleid om een ​​kapel te bouwen en die na hun vlucht ergens in de zuidwestelijke woestijn van de VS terechtkwam, niet de diepste film. Het is precies de wereld zoals Hollywood die graag zag en nog steeds graag ziet: iedereen doet zijn of haar best, zet zijn of haar verschillen opzij en op die manier worden problemen overwonnen (en natuurlijk is het allemaal individueel initiatief, geen vuile socialistische overheidshulp hier.)

Maar het is ook gemakkelijk te zien waarom Poitier de Oscar won, omdat hij extreem charismatisch, geestig en knap is en hij ook een geweldige chemie heeft met Skala. En het is meestal oprecht grappig. Gezien het huidige politieke klimaat is het ook interessant om te zien dat niemand het feit dat de nonnen vluchtelingen zijn en dat er veel Latijns-Amerikaanse immigranten zijn, als een probleem beschouwt.

Lone Star (John Sayles, 1996, Eye Filmmuseum)
Deze film gaat dan weer heel erg over immigratie, identiteit en racisme aan de Amerikaanse zuidgrens. Maar het is ook gewoon een goed thriller over zo een lekker foute racistische sheriff (Kris Kristofferson) die opeens spoorloos verdween. Decennia later wordt zijn skelet gevonden, waardoor allerlei oude conflicten en problemen weer opborrelen.

Nosferatu
Eggers, dus alles op 11, inclusief de pompeuze en wat saaie soundtrack. Voor Nosferatu werkt dat een stuk beter dan voor die Noormannen. Er blijven betere Nosferatu-film, maar deze is ook leuk. Hij praat inderdaad erg raar. 😅

The Apprentice
Die Abbasi is niet voor een gat te vangen. Deze Trump-biopic is weer iets heel anders dan Gräns en Holy Spider. Die Sebastian Stan zette al een goede Tommy Lee neer, bij Trump duurt het even omdat hij niet gelijk de manbaby/narcist/sociopaat is die we nu kennen. Weet niet hoe waarheidsgetrouw maar had sowieso waar kunnen zijn.

Nähtamatu võitlus (The Invisible Fight)
November is een ietwat hidden folk horror gem maar vergeet dat want deze film is van dezelfde regisseur maar is totaal anders. Een malle mix van Kung Fu, droogkloterige Estse (Finse) humor, Oosterse Orthodoxie en The Wizard van Black Sabbath. Wonderlijk, met een boodschap die een beetje lijkt op er zijn zoveel wegen tot God als er mensen zijn uit de Iraanse classic The Lizard.

Standing on the Shoulders of Kitties
Ik heb de serie Trailer Park Boys nooit gezien, weet ook niet of ik het naar aanleiding van deze offshoot ga doen, al lees ik dat het niet hetzelfde niveau is. Bubbles, op Europese tour als voorprogramma van Billy Bob Thorntons band, is niet erg likeable en wat hem allemaal overkomt is wat ongeloofwaardig.

Close
De vriendschap tussen twee dertienjarige jongens krijgt te lijden onder sociale druk (lees: de geïnternaliseerde homofobie in de westerse samenleving), waardoor Léo gaat twijfelen en afstand onstaat tussen hem en Rémi. De eerste helft van de film is het sterkst, eigenlijk had het daar wel mogen eindigen, wat mij betreft. De tweede helft kent zijn momenten, maar als film is het ook wat conservatief. De performance van Eden Dambrine, onontkoombaar het middelpunt van de film, is spectaculair en maakt veel goed.

Close klinkt als een goede double bill met Kore-eda's Monster.

Anima – de Rotterdamse sfeerparel, moet ik zien.

Deed hij hier ook volgens mij met tegenzin.

Even checken: Mélodie en sous-sol bevat tot wel een nachtclubscene? Anders is het ondanks alles toch niet helemaal echt.

ghehehe.

Het is precies de wereld zoals Hollywood die graag zag en nog steeds graag ziet: iedereen doet zijn of haar best, zet zijn of haar verschillen opzij en op die manier worden problemen overwonnen (en natuurlijk is het allemaal individueel initiatief, geen vuile socialistische overheidshulp hier.)

Ik ben Hilbilly Elegy van J.D. Vance aan het lezen, en het is precies dit.

Close ging weer teveel in drama-modus. Helaas (tweede helft, inderdaad).

Een tip uit Gerts Verbeek jaarlijst, waarvan ik zou zweren dat ie van Martijn Busink kwam! (Zeker niet Martijn ter Haar, want... Ook wel lynchiaans in de verte)

Litan
'Op mijn signaal begint de jacht.' Dorpsfeestje dat – ook ook vandaag de dag nog – een succes op IFFR zou kunnen zijn. Het typische Europese griezelen, onnavolgbaar en folkloristisch, met heel veel maskers. Het gebruik van de cartooneske muziek van Sjostakovitsj is origineel, maar werkt helaas toch niet helemaal. Dan zijn de giallo-achtige effecten – veel bloed en besnorde boemannen – geslaagder. Maar de voornaamste kracht zit toch in de botsing tussen middeleeuws mystiek en moderne mechanieken. In het dorpje Litan verdwijnen de mensen. Een merkwaardige fabriek heeft er iets mee te maken. Blauwe lasers schieten door het vergiftigde water. Eigenlijk een heel moderne metafoor. Door het psychiatrische gehalte van de dorpelingen deed het me soms aan The Cars That Ate Paris denken. David Lynch zal 'm ook wel gezien hebben vóór Twin Peaks. Is het grappig of gewoon gestoord? Ergens in het midden van het water ligt het antwoord. 'We willen alleen maar slapen en dromen.'

Beauty Is Not a Sin (NWR, 2024, Mubi)
Ja, dit is een reclamefilmpje voor Agusta motorfietsen. Maar mooie vrouw, mooie beelden, vette soundtrack, 8 minuten kijkplezier. Mij hoor je in tegenstelling tot andere Mubi-snobs niet klagen.

Verjaardagsfeestjes:
Paris, Texas (40th Anniversary Edition, Wim Wenders, 1984, Lab111)
Dacht dat het de laatste kans zou zijn om het nog te zien, maar de toegegeven kleine) zaal van Lab111 was gewoon uitverkocht op maandagavond. Die Robbie Müller kon er wat van, dat cameramannen. Die titel is ook wel toepasselijk, want zo een verhaal over obsessieve liefde die dingen stuk heeft gemaakt en dan het besef dat het niet meer goed komt en dat dat goed is, is ondanks die hyper-Amerikaanse setting - je zou bijna denken dat Wenders het er om doet: de echte woestijn van Texas en de asfaltwoestijnen van LA en Houston - zo enorm Europees.

Se7en (30th Anniversary Edition, David Fincher, 1995, Filmhallen)
Wist verrassend veel nog. Ik had alleen in mijn hoofd dat die klassieke finale op het strand is, maar om begrijpelijke redenen heb ik dat door elkaar gehaald met Barton Fink. Dan zie je ook dat al die slechte imitatiefilms en -videospellen die de esthetiek hebben gekopieerd toch geen afbreuk kunnen doen aan het de klassieker. Herbekijken met frisse blik laat wel al zien dat Fincher eigenlijk voor Fight Club hier al frontaal de aanval inzet op toxische masculiniteit. Het begint ermee dat Brad Pitts karakter zich laat overplaatsen naar de grote stad omdat hij vindt dat hij klaar is voor het echte werk en zich vervolgens zich naar zijn tragische einde machoot. En die ene keer dat een SWAT-team wordt ingezet, zijn het knuckleheads eerste klas. Morgan Freeman is ondertussen trots dat hij nog nooit zijn wapen heeft gebruikt. Viel me ook op dat Fincher hier al zijn liefde voor een mooie bandrecorder laat zien, wat natuurlijk een groot ding werd in Mind Hunter.

Maar eens op herhaling, dan, die Se7en.

What the Constitution Means to Me
Heidi Schreck vraagt zich af wat de grondwet, waar ze op haar 15de op school over moest spreken, nu helemaal betekent voor haar. Want tja, wat heb je eraan, als vrouw. De vorm, een theaterstuk, is niet direct mijn favoriet maar het is een interessant onderwerp en hyperactueel nu Project 2025 wordt uitgerold in de US en bepaalde mensen hier ook niet kunnen wachten. Het is altijd weer erger dan ik dacht en ik heb bepaald geen roze bril op.

Babygirl
Van Jambers, Seks voor de Buch en Ulrich Seidl leer je dat je macht en seks met duidelijke afspraken moet regelen. Stephan Sanders en Arnon Grunberg leken ervan te gruwen in Het Filosofisch Kwintet maar de overige tafelgenoten fronsten daar hun wenkbrauwen bij. Anyway, is snapte het allemaal niet in deze veelbejubelde film. Het woord „consent” valt wel maar ik vind het allemaal maar vaag gedoe. Dat ik niks met macht heb en niet echt zit te wachten op een dame die me „daddy” noemt zal niet helpen maar nee, deze is niet voor mij.

Dark Match
Wrestling en duivelsverering, da’s low brow en derhalve makkelijker te verteren.🍿

Anyway, ik snapte het niet…

Babygirl

Een internationaal succesvolle film met Nicole Kidman leek me wel iets om te gaan zien, maar de trailer vond ik dermate cringe, dat ik wel wacht tot-ie ergens op streaming verschijnt. Die veelbesproken scene met het glas melk vond ik vooral stupide gedoe.

Dagje festival Rotterdam:
An Errand (Dominic Bekaert, 2024)
Goed uitgangspunt: chauffeur moet midden in de nacht van zijn baas van Baguio, blijkbaar de badplaats van de Filipijnse elite, naar Manilla rijden om zijn Viagra-pillen en een extreem lelijk Mona Lisa Givenchy-shirt op te halen. Hij reflecteert over zijn belevenissen, wat hij - en de andere chauffeurs allemaal weten en bespreken terwijl ze wachten op hun bazen - en droomt van zichzelf als superchauffeur Rex. Tenminste, dat maak ik er van. Want de film is net wat te vaag en heeft erg last van eerstefilmproblematiek: scenes die de regisseur te mooi vond om ze uit de film te laten, maar die niets toevoegen aan het verhaal, en veel te ambitieuze en ingewikkelde opzet qua tijdsprongen en symboliek.

2551.03 - The End (Norbert Pfaffenbichler, 2025)
Deel één en twee niet gezien, maar dat bleek niet nodig. Zeer geslaagde poging tot een stille fantasy/horror-film op een laag budget. Duidelijke referenties naar vroege horror - veel Duits expressionisme natuurlijk, maar ook de mensen in flessen uit Bride of Frankenstein kwamen voorbij - maar ook wel meer moderne 80s videoclip beeldtaal vna Duran Duran tot Tool. Lijkt ook wel erg op Mad God, maar dan live action met een beetje animatie ipv andersom.

Street Trash (Ryan Kruger, 2024)
Soort van Robocop gemengd met vroege Peter Jackson, maar dan slecht. In een dystopisch Kaapstad stuurt de fascistoïde burgemeester Mostert robots de straat op die een gifgas verspreiden dat daklozen laat ontploffen. Hoog klop/klepel-gehalte met de grappen: te hoog piemel/poep-gehalte en te weinig satire, net iets te nadrukkelijk gebracht ipv lekker achteloos, man die de burgemeester speelt snapt de basis van een goede slechterik, maar mist het talent om het echt lekker vet te maken, etc. De thuisvlijt gooreffecten zijn de eerste twee keer leuk, maar worden dan nog 20x herhaald. Verder ook een verkeerde soort smakeloze gaskamerscene.

Ergste was nog wel dat de film veel eerder afgelopen was dan in het programma stond. Ik had geen puf meer om 2,5 uur te wachten op de volgende film, dus blijft het daarvoor voorlopig bij de briljante trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=ocn-WmiRynM

Over stille film gesproken:
Vampyr - Der Traum des Allan Grey (Carl Theodor Dreyer, 1932, Muziekgebouw aan het IJ)
€30 voor een film op een relatief klein scherm: je moet wat over hebben voor begeleiding door cellokwartet en bandoneon. Was het wel waard, zeker als je dan ook nog flink aan de gratis wijn achteraf gaat met de rest van de parelkettingen. Europese surrealistische horror uit de jaren 20 en 30 is eigenlijk gewoon altijd geweldig (misschien ook bias omdat alleen de meesterwerken nog in omloop zijn?). Na afloop wat aan het googlen geslagen en vastgesteld dat hoofdrolspeler/financier Nicolas de Gunzburg en eerste sexy filmvampier(?) Sybille Schmitz wel een eigen biopic verdienen. Die blijkt er in het geval van Schmitz dus ook gewoon te zijn, gemaakt door niemand minder dan Rainer Werner Fassbinder.

Cool, heb eens met Dominic Bekaert in een Frans chateau gezeten met (o.a.) z'n halfbroer. 😎 Op de watchlist…

Dreyer, en Vampyr in ’t bijzonder, is altijd goed.

Cool, heb eens met Dominic Bekaert in een Frans chateau gezeten met (o.a.) z'n halfbroer. 😎

Wow. Dominic Bekaert is ook wel de meest Belgische naam ooit voor een Filipino. Ergens toch wortels in de regio?

Zijn moeder is Filipijns en z'n vader Frans (en van adel), ik ken z’n halfbroer via het Secret Chiefs 3-forum, die speelden in Lille en Marseille. Het onze was nog wel bescheiden. Het uitzicht/terras van het grote zit in een muziekvideo, ik dacht van Alabama Shakes, maar kan ’t ff niet vinden.

https://i.postimg.cc/KcDP7m0P/Cha-teau-5.jpg https://i.postimg.cc/QxNp0vzR/Cha-teau-6-Uitzicht.jpg

Quality content heren :-) Van genoten om bij te lezen.

Sterke analyses van zowel Paris, Texas als Se7en ook, Marty! :-)

Stephan Sanders en Arnon Grunberg leken ervan te gruwen in Het Filosofisch Kwintet 

ha, 2 alpha macho's?

In een dystopisch Kaapstad stuurt de fascistoïde burgemeester Mostert robots de straat op die een gifgas verspreiden

lol i see what they did there.

Cool, heb eens met Dominic Bekaert in een Frans chateau gezeten met (o.a.) z'n halfbroer. ? Op de watchlist…

wow! Klinkt ook als het begin van een meta-horrorfilm. De halfbroer blijkt een enorme haat voor zijn succesvolle familiegenoot te hebben.

Station Eleven
Een serie met een prominente rol voor Shakespeares toneelstukken, en tóch is ie geweldig. Dat ligt dus niet aan het middlebrow gebruik van de Oude Bard, maar in grote mate wél aan een ander stukje fictie in fictie. Een schrijfsel dat alleen in de distopische wereld van de serie bestaat. De Graphic Novel 'Station Eleven', die nadat een pandemie 99 procent van de aarde heeft uitgeroeid, voor sommige achterblijvers een profetische kwaliteit verkrijgt. Ik zeg achterblijvers, maar het zijn eigenlijk de 'post-pans', zij die geen 'before' kende en dus de situatie meer transcenderen/accepteren. In zulke tegenstelling vind ik de pakweg 10+ uur durende serie psychologisch zeer sterk, net als in het fragmentarische vertellen. En dan is er nog de muziek. Bill Callahan steelt de show op een cruciaal moment. 'Just me and the skeleton crew/We're gonna ride out in a country kind of silence/We're gonna ride out in a country silence/Yeah, one fine morning/Yeah, it's all coming back to me now/My apocalypse.'

ha, 2 alpha macho's?

Nah, meer angst voor ‘de staat’ in bed. Maar uit de blikken van de dames en een meer empathische meneer aan tafel duidelijk af te lezen wel behoorlijk vanuit privilege (grensoverschrijdend gedrag als spel zien). Wel een leuke aflevering/discussie, ben wel blij met Grunberg als gespreksleider (al kan ie af en toe wel wat boomerig uit de hoek komen), stapt niet bij elk moeilijk woord op de rem, zoals Clairy Polak.

Ik zie dat Arnon G weer meer in het Engels is gaan schrijven en in the meantime het geloof in Israel ook wat meer is verloren (werd tijd).

grensoverschrijdend gedrag als spel zien

mooi bruggetje naar:

Strange Darling
'You wanna get digits?' Lekker geil gruwelen met deze Vijftig Tinten Dood (of No Country for Old Women). Mijn ethische inborst moet altijd enige weerzin overwinnen tegen dit soort geweld als vermaak-prenten, maar ik ben dan ook geen SM-adept. Formalistisch zit Strange Darling uitgekiend in elkaar. 'A thriller in 6 chapters' gooit de segmenten lekker door elkaar. De belangrijkste twist valt ook dan al na een minuut of drie te raden, maar het gaat ook meer om het Hoe. Als een Tarantino met feministische trekken rollen en schieten we verder (dat ontbijt!). De dans van Eros en Thanatos wordt begeleid door gepast gothic zwoele liedjes. Ik verwachtte elk moment een cameo van Lana del Rey. Op een mooie manier wordt het laagste van de mens gefilmd. Uiteindelijk heeft ieder mens een soort Wille zum Tode. Dan komt je leven klaar. 'I am in survival mode now.'

Ik zie dat Arnon G weer meer in het Engels is gaan schrijven en in the meantime het geloof in Israel ook wat meer is verloren (werd tijd).

grensoverschrijdend gedrag als spel zien

mooi bruggetje naar:

Strange Darling
'You wanna get digits?' Lekker geil gruwelen met deze Vijftig Tinten Dood (of No Country for Old Women). Mijn ethische inborst moet altijd enige weerzin overwinnen tegen dit soort geweld als vermaak-prenten, maar ik ben dan ook geen SM-adept. Formalistisch zit Strange Darling uitgekiend in elkaar. 'A thriller in 6 chapters' gooit de segmenten lekker door elkaar. De belangrijkste twist valt ook dan al na een minuut of drie te raden, maar het gaat ook meer om het Hoe. Als een Tarantino met feministische trekken rollen en schieten we verder (dat ontbijt!). De dans van Eros en Thanatos wordt begeleid door gepast gothic zwoele liedjes. Ik verwachtte elk moment een cameo van Lana del Rey. Op een mooie manier wordt het laagste van de mens gefilmd. Uiteindelijk heeft ieder mens een soort Wille zum Tode. Dan komt je leven klaar. 'I am in survival mode now.'

Gewoon prima thriller dat Strange Darling. Ik stel me bij Baby Girl inderdaad voor dat het de motelkamerscene is, maar dan de hele film lang en zonder knipoog.

Le Royaume (Julien Colonna, 2024, Het Ketelhuis)
Ze bestaan nog, goede Netflix-films. Deze mag zelfs nu al een paar weken in de bioscoop draaien van de contentgoden. Corsica, midden jaren '90. Lesia wordt in de zomervakantie bij papa Pierre-Paul gedumpt. Niet ongewoon, zij het dat P-P leider is van één van de grote maffiaclans op Corsica, ondergedoken is en net als Lesia arriveert in de schuilvilla breekt totaal onverwacht een grote bendeoorlog uit. Met typisch 15-jarigen overmoed denkt Lesia zich wel nuttig te kunnen gaan maken, want ze is al groot en in de opening ontwijdt (zo heet dat toch?) heel stoer een everzwijn (Franse platteland, dus film niet geschikt voor strikte veganisten; dieren zijn hier om dood te maken, in detail te verwerken en dan op te eten.) Maar het is toch ook wel eng. Heerlijke combi van coming-of-age/vader-dochterfilm en zo een lekker trage Franse gangsterfilm dit, met van dat harde Côte d'Azurlicht en heel veel heel Franse karakterkoppen; Franck Ribery had er zou tussen gekund.

Sing Sing (Greg Kwedar, 2023, The Movies)
Hollywood op zijn Hollywoodst: Redemption through Arts. De gevangenen in Sing Sing hebben een toneelgroepje en Divine G. is helemaal het mannetje: hij heeft als kind op de Fame!-school gezeten (nee, hij was niet Leroy) en kan acteren, schrijven en dansen. Maar de rest is ook niet slecht. Dan spotten ze Divine Eye op de luchtplaats terwijl hij iemand aan het oplichten is en ze spotten acteertalent. Alleen is Divine Eye een beetje te gangsta voor oefeningen om je emoties op te halen en heeft hij geen zin in suf drama. Kortom: hele chemie van de club naar de klote. Maar zoals gezegd: dit is Hollywood op zijn Hollywoodst, dus langzaam maar zeker ontdooit Divine Eye en laat hij steeds meer van zijn emoties zien. Divine G daarentegen krijgt een tegenslag te verwerken en dat slaat door in zijn rol.

Een paar jaar terug zou ik hier weinig mee gekund hebben, maar met ouderdom komt mildheid en bovendien kunnen deze tijden wel wat van dat ouderwetse Redemption through Arts-humanisme gebruiken. Zou me niet verbazen als dat hele programma wordt wegbezuinigd als 'woke'. Wat ook een slok op een borrel scheelt is dat de meeste rollen worden gespeeld door acteurs uit het RtA-programma en dat voelt meteen al 10x zo oprecht en echt (Hollywood-acteurs hebben niet zulke gebitten.) En ook gewoon echt een acteursfilm. Enige wat wel té is, is de soundtrack: clichématige blikken violen. Natuurlijk een paar Oscar-nominaties.

Oh ja: deze film wordt in Nederland gedistribueerd door Splendid Film en als hun intro voorbij komt, denk ik toch altijd even dat ik een straight-to-videotopper uit '92 met Gary Busey die helemaal los gaat als de slechterik ga kijken ipv Oscar-bait in optima forma:
https://www.youtube.com/watch?v=J2qsKOtwEO4

The Brutalist
70 mm in Eye voor de complete Big Cinema™ ervaring. 215 minuten, met eckte-eckte pauze, over een voormalige Bauhaus-architect die ternauwernood Europa ontsnapt en in Amerika een nieuw leven opbouwt met hulp van een joviale (iets te joviaal, gna, gna) industrieel. Zo'n film vertilt zich vrijwel automatisch, al moet ik meteen zeggen dat ik me geen minuut heb verveelt. Brody weet altijd wel raad met de joodse tristesse en zijn László Toth is geen pleaser. Film piekt wat mij betreft vrij vroeg in de jazzclub, heel dopey helemaal wanneer Toth inderdaad van de papaver proeft. Letterlijk een film in twee delen waarbij de tweede helft ondanks goudeerlijke erotiek langzaam uit elkaar valt. Ook weer zoveel muziek, soms mooi maar te vaak van het niveau "hier gaat iets gebeuren, mensen!" De epiloog vond ik fascinerend, sowieso goed de jaren '80 geësthetiseerd maar ik zag vooral een sardonische poging om het voorafgaande te vangen in een parodie van een popi-jopi-kunsttheorische interpretatie. Dat is echt wel brutaal. Ik spreek jullie hier later wel over. :)

Zoveel boomers weer. "DAT IS DE EX VAN CARICE!" "CARICE VAN HOUTEN?!"

Zelfde dag gezien, maar voorstelling later; ik zat in de film toen je je bericht schreef. Gewoon volle bak Eye 1, toch één van de grootste zalen van Amsterdam. Vrijdagavond, maar toch: de nieuwe Oppenheimer? Voordeel van avondvoorstelling: lagere boomergehalte (bij de Brief die Nooit Verzonden Werd was weer een tegenhetschermprater.)

Ik vond hem echt supergoed. Ik had helemaal die Italiaanse vibe. Beetje half/half Antonioni/Fellini en Coppola/Scorsese/Leone. Zeker toen de film daadwerkelijk naar Italië ging en zelfs even op het Italiaans overging (echte Italiaanse schone ook.) Dat was wel mijn favoriete deel, samen met uiteraard de jazzclub. Ik nog opzoeken welke track dat was, maar dat bleek gewoon door de componist voor de film gemaakt te zijn. Sowieso gewoon de beste score in jaren. Cinematografie in VistaVision™ ook gewoon helemaal top en ook een echte foute schurk, zoals het hoort bij enge patriciërs in Amerikaanse films met een Nederlandse achternaam. (Rare conventie is dat toch.)

https://www.youtube.com/watch?v=4V13MeQG3Co

Film had ook wel 4 uur kunnen zijn, vooral het tweede deel voelt zelfs af en toe wat gehaast, hoewel ik niet vind dat de film daar inzakt (zie: marmergroeve) Ook gewoon een film die ook ruimte laat voor interpretatie. Voor de epiloog, maar ook b.v. Harry en Zsófia. Houd ik wel van.

De Brief die Nooit Verzonden Werd (Mikhail Kalatozov, 1960, Eye Filmmuseum)
https://www.youtube.com/watch?v=vT0-hGducJ8

Perfecte combinatie van schitterende lyrische stillefilmcinematografie van eind jaren 20 met de existentialistische van films van eind jaren 50/begin jaren 60, net twee van mijn absolute favoriete periodes uit de filmgeschiedenis. En ook gewoon een vette actiefilm. Oh, en de score lijkt wel geschreven door Sjostakovich in topvorm. Gewoon 5 sterren, zelfs de originele poster:
https://cdn.posteritati.com/posters/000/000/026/803/the-unmailed-letter-md-web.jpg
(Ik dus zoeken waar je die poster kunt kopen, niet te vinden. Moet toch mogelijk zijn een print on demand service voor klassieke posters te starten? Veel art nouveau/art deco posters uit de jaren 20 moeten inmiddels auteursrechtvrij zijn)

Wel matinee, dus wat boomerstoring.

Kwam er ook achter dat film een officiële upload heeft op het Mosfilm YT-kanaal met Engelse ondertiteling, dus mocht je hem nog niet gezien hebben:
https://www.youtube.com/watch?v=qPScCOavuY8

Red Bubble, haal ik vaak fanshirts van films en cult bands als Area of Mohd. Reza Shajarian (die overigens meer reacties losmaken dan enig legit shirt ooit tevoren). Maar je kan je „eigen” ontwerpen op van alles laten drukken, wat dan ergens in de buurt (binnen de EU) gedrukt wordt. Grootste uitdaging is beeld van voldoende kwaliteit vinden tho. 😅

Prachtige poster inderdaad, daar zou ik voorheen ook een obsessieve zoektocht op loslaten.

Eens ook over het magnifieke Italiaanse deel in The Brutalist. En wel heel verfrissend hoe veel zaken niet worden uitgespeld, met name tegen het einde. Maar ook dat vreemde haastige gevoel in een film die dan al over de drie uur is gegaan. Kortom, eenzelfde gevoel ongeveer wat ik had na Vox Lux.

Persepolis (Vincent Paronnaud & Marjane Satrapi, 2007, Mubi)
Animatiefilm gebaseerd op de autbiografische graphic novel van Satrapi. De simpele zwart-wit animatie die heel expressief is, vind ik echt fantastisch. Satrapi is niet altijd mild voor zichzelf - ze is vaak impulsief en egocentrisch - en haar familie, van die linkse patriciërs met een hoog "Oh schat, die Islamisten zijn toch zulke ordinaire mensen; mijn glazenwasser, beste man hoor, maar heeft het buskruit niet uitgevonden, is nu commandant" gehalte, maar het blijft toch vooral een aangrijpend coming of age verhaal van een rebels type tijdens eerste de revolutie en dan de Iran-Irak oorlog.

Mr. K (Tallulah Hazekamp Schwab, 2024, Eye Filmmuseum)
Meer Lewis Caroll dan Franz Kafka, deze absurdistische film: veel schijnbaar willekeurige absurditeit. Doet ook erg denken aan vroege Jeunet (Delicatessen/City of Lost Children). Ziet er ook vet uit allemaal, niet te digitaal. Nou is dat Echt Helemaal Mijn Ding en ook humor en ik heb me dan ook prima vermaakt, maar als ik als de hardcore liefhebber denk: "Leuk, 7/10", dan denk ik niet dat bij een meer algemeen publiek dit een knaller gaat worden. Lijkt een soort parabel over een spermacel op weg naar de bevruchting, hoewel dat een beetje vaag blijft. De obsessie met eieren is wel heel duidelijk.

晩春
Late Spring is weer een klassieke Ozu, ook weer veel beter dan Tokyo Story. Prachtig, subtiele vertelling op karakteristieke wijze gefilmd met echt weer zoveel mooie shots (het gesprek in de steentuin misschien als favoriet.) Ik vond de relatie tussen dochter en vader heel overtuigend, met hun eigen dynamiek en taal, en sowieso is Setsuko Hara hier op haar best (ik word vaak wat zenuwachtig van haar continue glimlach, hier mag ze veel meer laten zien.) Vier jaar na de oorlog, ongelofelijk eigenlijk.

Ja, dat is echt een topfilm in tegenstelling tot:

Miséricorde (Alain Guiraudie, 2024, Eye Filmmuseum)
Jérémie gaat terug naar het dorp waar hij opgroeide voor de begrafenis van zijn mentor (en geheime crush), de lokale bakker. Hij logeert bij de weduwe van de bakker, wat haar lompe zoon Vincent maar niet vindt; hij vermoedt - dus geheel ten onrechte - dat Jérémie achter zijn moeder aanzit. Spanningen lopen op. De pastoor heeft ondertussen ook zo zijn verlangens.

Dit was de film van het jaar van Cahiers du Cinema, maar zoals bekend houden ze daar wel van een beetje trollen. Ze hadden ook Trap, die nieuwe van Shamalavermoeiendeplottwist in de lijst. Deze is wel beter, maar gaat ook vooral voor gezochte slimmigheid. Een echt spannende thriller wordt het nooit, de absurde elementen tellen nooit op tot een echte lekkere Franse zwarte komedie en, vooral, ondanks alle onderdrukte verlangens blijft het allemaal erg koud en gecalculeerd.

Varjoja paratiisissa (Shadows in Paradise) (Aki Kaurismäki, 1986, Mubi)
Zoek je het paradijs in Florida, blijkt het bevolkt te worden door andere Finnen en Donald Ducken. Zelfs sterven de droom van sterven achter een bureau is een vuilnisman niet gegeven. In deze vroege Kaurismäki is zijn stijl al bijna helemaal uitgewerkt. Visueel - de bingohal! het appartement van Nikander! - maar ook met zijn muze Kati Outinen al gewoon in één van de twee hoofdrollen, als winkelmeisje Ilona. Vuilnisman Nikander dingt naar haar hand, maar moet zijn eigen geremdheid en illusieloosheid - "Ik wil niets van niemand. Ik ben Nikander, ex-slager, nu vuilniswagenchauffeur. Slechte tanden en maag, lever gaat nog, wat meer is dan kan worden gezegd over mijn hoofd. Het heeft geen nut te vragen wat ik wil" - overwinnen wat lukt met hulp van de adviezen van zijn metalhead-achtige collega Melartin, die zijn klassiekers kent:
Melartin: "We kunnen met zijn vieren uitgaan."
Nikander: "Waar?"
Melartin: "Het klassieke ding: naar de film, naar de bar, dronken worden."